Kendine yabancılaşmaktı galiba bunun adı. Yani demek istediğim, 7 ay önce, canının deli gibi yandığı, avcuna tırnaklarını geçirip saatlerce ağladığın bir zamanda, ağlayarak yazdığın bir yazıyı okuyorsun. Tesadüf bu ya, duruma en uygun şarkı da çalıyor arkadan "Adio Kerida" yakıyorsun bir sigara, ağlaya ağlaya okuyorsun. Canın yanıyor. Dersen ki, tekrar acın taze, hala ona mı üzülüyorsun? Bilmem ki. Bilmiyorum. Belki ama asıl sebep, senin şu anki acını yüreğinde hissedişin değil aslında. Asıl sebep 7 ay önce, avuçlarında tırnakları bağıra bağıra ağlayan kızın acısı. Neler yazmışım diyorsun ama asıl önemlisi neler hissetmişim diyorsun. Mümkün olsa, kendi kafanı omzuna yatırıp okşayarak, "geçti işte. gördün mü geçti. sil gözyaşını." diyeceksin.
Mümkün aslında. Ben kendi omzumu öptüm önce. Sonra sarıldım kendime.
İnsanları böyle üzmeyin. N'olur.