Önce "hayat benim kimse karışamaz, istediğimi yaparım" mavalları okuyup ardından atacağımız her adımda "peki ya başkaları ne der?" diye düşünmek... Dilimiz beynimizle çelişkide. Belki de yapmak istediğimiz asıl şey o olduğundandır. Yani şimdi aramızdan en umursamaz olanımız bile düşünmüştür " ya başkaları ne der?" diye. Çünkü o "başkaları" sürekli bir şeyler diyor, çünkü o "başkaları" hiç susmuyor. İki tebriğine, takdirine güvendiğin insanlar ufak bir yanlış adımında arkandan konuşmaya başlayabiliyor yani. Öyle ya hayat tuhaf.
Hayatımın nasıl bir anında söylenmişse, ortaokuldaki hocamın "doğarken de yalnızsınız, ölürken de o yüzden başkalarını fazla umursamayın" sözü kafamda ışıklarla patlar sürekli. İş uygulamaya geldiğinde ise kulaklarımdan akar gider.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder