Sevgilim,

Ne gözlerine methiyeler düzeceğim, ne dudaklarına, ne dudaklarının dokunuşuna. Bilmediğin bir şeye methiyeler düzemezsin de zaten; ama gelseydin, tüm şarkılar, şiirler, romanlar, cümleler senin olurdu. Sen gelmedin. Gelseydin, seni çok güzel sevebilirdim. Sen gelmedin. Ben bekledim. Sen gelmedin.

Gelseydin, dünyanın en güzel gözleri senin olurdu, en güzel sözleri de. Öyle ya, sevgilim dediysem “en” güzeli sen olurdu. Her şeyin “en”i olurdun. Ben bekledim. Sen gelmedin. Ben beklemedim. İnsanlar geldi, insanlar geçti, insanlar gitti. Hayatım tren garına döndü. Gelenler, gidenler, el sallayanlar, arkasına bile bakmayanlar, ağlayanlar… Sen gelmedin. Ben bekledim. Bir gün gideceğini adım gibi bile bile bekledim. Gitsen bile, geldiğin günlere şükretmek için bekledim. Sen gelmedin.

Bir kara göze vuruldular, bir gülüşe, bir söze. Bir dokunuşu sevdiler, bir bakışı. Sen gelmedin, sevmedin. Ben bekledim, sen gelmedin. Çok ağladım, kendime sarıldım, yataklara kapandım, ihtiyaç duydum, kayboldum, bekledim. Sen gelmedin. Sarılsaydın, hemen geçecekti. Sen gelmedin. Zaman geçti, zamanla geçti. Zaman sarıldı. Sen gelmedin.

Ben çok değiştim. Kahvaltıda haşlanmış yumurta yedim, salatada roka yedim, sevmediğim insanlara tebessüm ettim, tahammül edemediğim insanlarla aynı masada yemek yedim, çocukları sevdim, yolların sonunu tahmin ettim, odamı topladım, bardağımı yıkadım, en güzel kıyafetlerimi giydim, en güzel rujumu sürdüm, çok güzel şiirler okudum, şarkılar dinledim, en güzel gülüşümü takındım. Bekledim. Sen gelmedin. Sen şimdi başka bir yerde, başka birileriyle sohbet edip, başka kızlar için ağlayıp içerken ben tanımadığım birine, yabancıya yazılar yazdım. Ben bekledim. Sen gelmedin. Ben beklemiyorum. Sen gelme.

İyi şeyler birdenbire olur, bu kadar bekletmez insanı.

Sürüncemede kalan heyecanlardan ancak kötü şeyler çıkar.

Ben beklemiyorum. Sen gelme. Çok bekledim. Sen bilmezsin, ben beklediğim şeylerden soğurum. Sen zaten gelsen de, asla sevemezsin beni, ben de artık seni…

Ben beklemiyorum. Sen gelme.