Kafamı karıştırıp beni tüm o karmaşanın içinde öylece bırakıp gidiyordu. Bana da kafamı dağıtmak kalıyordu. Sonra da tüm o dağınıklığı toplamak yine bana kalıyordu. Tüm o dağınıklığın içinde, kafamın çatı katında kalmış ne kadar tozlu, unutulmuş düşünce, habersizce saklanmış duygular, göz önünden kaldırılmış anılar varsa, ortalığa saçılıyordu. Gün yüzüne çıkıyordu. Korktuğum oluyordu. Kafamın kayıp eşyalar kısmı can yakıyordu. Gidenlerin unuttukları toplamak zor oluyordu. Götürdüklerinden haber alamamak çok koyuyordu.
Dağıtmak çok kolaydı da, toplamak çok zor oluyordu. Toplamak hep bana kalıyordu.