Hayatının limanına insanlar yaklaşıyordu. Demir atacaklar sanıyordu. İnsanlar gemiler gibiydi. Gemi bu, geçer gider. Şairin dediği gibi, bakakalıyordu gide geminin ardından. Atmazdı kendini denize. Zira deniz de oydu, liman da. Gemiler denizine demir atıyordu. Deniz onun yüreği. Kalbi paramparça, demirler atılmış. Kan revan.
Hem içinden gemiler geçen şehrin içinden insanlar geçen kızıydı, hem de denizin kızıydı. Deniz babasıydı. Bambaşka denizlerin kızıydı. İçindeki dalgaları sakinleştiren tek şeyin, denizin dalgalarını izlemek olmasının tek açıklaması oydu. Kızını bir tek babasını sakinleştiriyordu. İçinden insanlar geçen, denizin kızı.
Bak bir insan daha battı.
Denizinde artık sular bulanmayacaktı. Gemiler batacak, tufanlar çıkacak, insanlar boğulacaktı. Deniz hıncını alacaktı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder