9 Eylül 2011 Cuma

İnsanların birbirinden farklı olduğunu kabul etmeyi reddediyoruz. İnsanları aynılaştırıyoruz. Verdikleri tepkileri aynılaştırıyoruz. Sadece birbirimizin hayatlarına karışmakla kalmıyoruz, birbirimizin hislerine de karışıyoruz. "Böyle bir durumda üzgün olamazsın, mutlu olmalısın."
Karşındaki insanın geçmişinin, karakterinin, duygularının, çevresinin bir önemi yok. Herkes belli durumlar için belirlenmiş tepkileri vermeli. Vermiyorsa, yargılamalı ve dışlamalıyız. Çünkü biz kendi bahçemizde dalımız olmadan başkalarının bahçesinde ağaçlık taslamaya bayılıyoruz.
Sahi ne zaman bu kontrol merakına düştük? Ne zaman bu kadar acımasızlaştık? Ne zaman dinlemeyi, anlamayı unuttuk?
Büyüdükçe kirlendiğimiz gibi kirletiyoruz.

1 yorum: