Yalan olduğunu bile bile inanmak. İnanmak istemek. Yerdeki son ekmek kırıntılarıyla karnını doyurmaya çalışan kuş gibi son umut kırıntılarıyla yaşamaya çalışıyordum.
Bir nevi önüme atılanlarla yetinmeye çalışıyordum. Sevilmek için havada taklalar atıyordum. İstediğimi bulamayınca uçup başka diyarlara göç ediyordum. Mevsim dönümünde yine aklımın kaldığı yere dönüyordum.
Kimi zaman da en fazla bir kafes kuşu oluyordum.