Yüzüne düşen, yağmur damlaları değil aslında, yalnızlığın somut halleri. Damlalar üzerindeki kıyafete işlerken, yalnızlığın da vücudunun her hücresine işliyor. Beynine işliyor, hiçbir şeyin değişmeyeceğini, önünde yalnız başına uzun bir hayat olduğunu. Yüreğine işliyor, kimsenin yüreğinin senin için atmayacağını. Eş, dost, sevgili... Her yağmur damlası, gözyaşlarının damlasına dönüşüyor sonra. Anlayamıyorsun bile hangisi yağmur, hangisi göz yaşı, hangisi yalnızlık.
Yağmur senin için yağmur değil sadece. Hiç olmadı. Yağmur senin yalnızlığın.
Hiç bir şemsiyenin altında 2 kişi yürümeyi becerebildin mi?